Dyrektywa to akt prawny Unii Europejskiej skierowany do wszystkich państw członkowskich. Dyrektywa nakłada na państwa członkowskie obowiązek wydania w określonym terminie własnych przepisów krajowych wprowadzających w życie wymagania zawarte w dyrektywie.

W przypadku dyrektyw Nowego Podejścia przepisy krajowe muszą być w pełni zgodne z ich postanowieniami. I konsekwentnie: wszelkie krajowe regulacje sprzeczne z dyrektywami muszą zostać uchylone. Państwa członkowskie zachowują swobodę wyboru formy, w jakiej wprowadzają przepisy krajowe (np. poprzez ustawę, rozporządzenie lub inny akt prawny). Warunkiem jest jednak osiągnięcie celu wynikającego z przepisu dyrektywy.

Dyrektywy najczęściej pozostawiają możliwość wykorzystania tzw. okresu przejściowego. W okresie tym dopuszczalne jest stosowanie zarówno przepisów dotychczasowych, jak i przepisów nowo opublikowanej dyrektywy. Przepisami dotychczasowymi mogą być zarówno odrębne przepisy krajowe, jak i przepisy uprzednio stosowanej dyrektywy, np. w przypadku zmiany jej treści. Należy jednak wyraźnie wskazać, które przepisy mają zastosowanie.


Wprowadzenie na rynek to działanie, w którego efekcie dochodzi do udostępnienia wyrobu na rynku wspólnotowym po raz pierwszy, z zamiarem dalszej dystrybucji lub użytkowania na obszarze Wspólnoty. Udostępnianie wyrobu może zachodzić odpłatnie lub nieodpłatnie.

UWAGA: Definicja "wprowadzenia do obrotu", stanowiącego odpowiednik pojęcia "wprowadzenie na rynek" w prawie polskim, jest podana w ustawie o ocenie zgodności.


Wprowadzenie do użytku ma miejsce w chwili, gdy wyrób zostaje po raz pierwszy użyty na obszarze Wspólnoty przez użytkownika końcowego. Wyrób musi być zgodny z mającymi zastosowanie dyrektywami Nowego Podejścia, kiedy jest oddawany do użytku na obszarze Wspólnoty.


Podstawę prawną dla przyjęcia czy zmiany dyrektyw Nowego Podejścia stanowi artykuł 95 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą. Zgodnie z artykułem 251 Traktatu, Komisja inicjuje proces ustawodawczy poprzez złożenie projektu Radzie i Parlamentowi Europejskiemu. Po otrzymaniu projektu dyrektywy Rada zasięga opinii Parlamentu i Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, po czym opracowuje swoje stanowisko wobec projektu. Po osiągnięciu wspólnego stanowiska projekt przesyłany jest do Parlamentu, który może go przyjąć, odrzucić lub uchwalić poprawki podczas drugiego czytania. Komisja bada jeszcze raz projekt w świetle poprawek Parlamentu i zwraca projekt Radzie, która podejmuje ostateczną już decyzję w terminie trzech miesięcy. Jeśli zachodzi taka potrzeba, kwestie sporne pomiędzy Radą i Parlamentem rozstrzygane są w komitecie pojednawczym, w którym Komisja pełni rolę mediatora.

Aż do chwili przyjęcia wspólnego stanowiska prace oparte są na projekcie Komisji. Komisja uprawniona jest do zmiany swojego projektu w każdym czasie, np. po uzyskaniu w tej kwestii stanowiska Parlamentu, natomiast Rada może odejść od projektu Komisji tylko jednomyślnie.

Przyjęte dyrektywy Nowego Podejścia ogłaszane są w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, seria L. Propozycje Komisji dla dyrektyw Nowego Podejścia ogłaszane są w serii C Dziennika Urzędowego.