Założeniem dyrektywy było zróżnicowanie wymagań stawianych urządzeniom ciśnieniowym i ich zespołom w zależności od zagrożenia spowodowanego ciśnieniem. Oczywiście zagrożenie zależy także w istotny sposób od rodzaju czynnika roboczego znajdującego się w urządzeniu.

Do celów kategoryzacji podzielono, w Artykule 9, płyny na dwie grupy:

grupa 1 obejmująca płyny niebezpieczne [wybuchowe, skrajnie łatwo zapalne, wysoce łatwo zapalne, łatwo zapalne (gdy najwyższa dopuszczalna temperatura jest wyższa niż temperatura zapłonu), wyjątkowo toksyczne, toksyczne, utleniające),

Płyny niebezpieczne to substancje lub preparaty objęte definicjami podanymi w art. 2 ust. 2 dyrektywy Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia ustaw, rozporządzeń i przepisów administracyjnych dotyczących klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (Dz.U. WE Nr 196 z dnia 16.08.1967 r., str. 1), która została zmieniona dyrektywą 94/69/WE (Dz.U. WE Nr L 381 z dnia 31.12.1994 r., str. 1). W Polsce wykaz substancji niebezpiecznych opublikowany jest w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie wykazu substancji niebezpiecznych wraz z ich klasyfikacją i oznakowaniem, wydanym na mocy Ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. Nr 11, poz. 84, z późn. zmianami), która wdraża wymienione powyżej dyrektywy.

grupa 2 obejmująca pozostałe (bezpieczne) płyny.

W Artykule 10 oraz załączniku II określono cztery kategorie urządzeń (od I do IV) w funkcji wzrastającego zagrożenia, którym przypisano odpowiednie procedury oceny zgodności. Procedury i odpowiadające im poszczególne kategorie są następujące:

kategoria I moduł A
kategoria II moduły A1, D1, E1
kategoria III moduły B1+D, B1+F, B+E, B+C1, H
kategoria IV moduły B+D, B+F, G, H1.

Właściwą kategorię ustala się według tablic oceny zgodności w załączniku II na podstawie najwyższego ciśnienia dopuszczalnego PS [bar] i pojemności V [L] dla zbiorników, a w przypadku rurociągów wymiaru nominalnego DN [-]. Każda z tablic zawiera pięć obszarów odpowiadających odpowiednio: uznanej praktyce inżynierskiej, kategoriom I, II, III oraz IV. Linie rozgraniczające obszary wskazują górną granicę dla każdej kategorii. Jeżeli zbiornik złożony jest z kilku przestrzeni, należy go zaliczyć do najwyższej kategorii odnoszącej się do poszczególnych przestrzeni. Natomiast jeżeli przestrzeń zawiera kilka płynów, kategoryzacji należy dokonać na podstawie płynu, dla którego wymagana jest najwyższa kategoria.

Sposób postępowania przy określaniu właściwej tablicy oceny zgodności wyjaśnia poniższy algorytm (Dokument PDF)

Po ustaleniu właściwej tablicy wytwórca nanosi najwyższe ciśnienie dopuszczalne PS oraz pojemność V dla zbiorników, a w przypadku rurociągów wymiar nominalny DN na odpowiednie osie układu współrzędnych. Punkt przecięcia odciętych i rzędnych wyznacza kategorię urządzenia.

Osprzęt zabezpieczający jest zaliczony do kategorii IV. Jednak, w drodze wyjątku, osprzęt zabezpieczający wytwarzany z przeznaczeniem do urządzeń szczególnych może być zaliczony do tej samej kategorii, co urządzenie zabezpieczane. W efekcie tego do osprzętu zabezpieczającego wytwarzanego z przeznaczeniem do urządzeń niższej kategorii niż kategoria IV można stosować wymagania odpowiednio do kategorii przypisanej do urządzenia. Jest to istotne, ponieważ obniżenie kategorii skutkuje możliwością stosowania innych modułów oceny zgodności, zmniejszeniem wymagań lub zaangażowania jednostki notyfikowanej lub strony trzeciej, aż do niestosowania wymagań zasadniczych bezpieczeństwa, jak to ma miejsce dla urządzeń wg art. 3.3 wytwarzanych zgodnie z uznaną praktyką inżynierską.

Osprzęt ciśnieniowy jest kategoryzowany na podstawie najwyższego ciśnienia dopuszczalnego PS [bar] i odpowiednio pojemności V [L] lub wymiaru nominalnego DN [-] oraz grupy płynów, na które jest przeznaczony. Do określania kategorii służy odpowiednia tablica dla zbiorników lub rurociągów. Jeżeli określić można zarówno pojemność jak również wymiar nominalny, osprzęt ciśnieniowy należy zakwalifikować posługując się odpowiednimi tablicami (tablice 1-4 uwzględniając pojemność V, tablicami 6-9 uwzględniając DN), a następnie zaliczyć do kategorii wyższej wynikających z obu klasyfikacji.

W przypadku zespołów mają zastosowanie właściwe postanowienia art. 10 ust. 2, dotyczące kompleksowej oceny zgodności, które bazują na klasyfikacji przeprowadzanej w ten sam sposób co klasyfikacja pojedynczych egzemplarzy urządzeń ciśnieniowych wchodzących w skład zespołu. W przypadku połączeń również przeprowadza się ocenę na podstawie najwyższej kategorii stosującej się do danego urządzenia, różnej od kategorii właściwej dla osprzętu zabezpieczającego. W drodze wyjątku, zespoły przeznaczone do wytwarzania ciepłej wody przegrzanej o temperaturze nie wyższej niż 110oC, zasilanych ręcznie paliwem stałym, o których mowa pkt. 2.l, powinny być poddane albo badaniu projektu WE (moduł B1) w odniesieniu do ich zgodności z wymienionymi w tym punkcie zasadniczymi wymaganiami, albo pełnemu zapewnieniu jakości (moduł H).